Skip to content

Historia

Państwowa Szkoła Przemysłowa – druga z trzech powstałych po wojnie szkół – rozpoczęła działalność 1 października 1947 roku. Jej kierownikiem był Remigiusz Buńszewicz, kadrę nauczycielską stanowiło dwóch nauczycieli i dwóch instruktorów.
Szkoła kształciła wielokierunkowo, zajęcia odbywały się po południu. 27 października 1948 roku dyrektorem został Antoni Charzyński, nauczycielami byli: Alina Kornacka, Zofia Wyrzykowska, inż. Ludwik Kozerski i ks. Stanisław Rudnicki, a instruktorami Antoni Własiuk i Bogdan Cybulski.
Szkoły te działały na terenie fabryki i rozwijały się. Wybudowano dla nich nowe pomieszczenia w postaci baraków, które zostały oddane do użytku 1 grudnia 1948 roku. Istniały jakby w symbiozie, uczyli często ci sami nauczyciele, w tych samych pomieszczeniach.

Decyzją Kuratora Okręgu Warszawskiego z 18 sierpnia 1948 roku otwarta została w Warce Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa, w której obowiązki dyrektora pełnił Wiktor Krawczyk.

Grono nauczycielskie składało się z: Wiktorii Barkowskiej, Gwidona Wojakowskiego, Eugenii Ledóchowskiej i ks. Stanisława Hermanowicza. Szkoła mieściła się w budynku Szkoły podstawowej Nr 1. Nauka odbywała się w godzinach 16:00 – 20:00.

Zaczątki szkolnictwa zawodowego w Warce stanowią Kursy Rzemieślnicze powstałe w 1925 roku. Cykl kształcenia na nich wynosił trzy lata, nauka prowadzona była przez cztery dni w tygodniu od godziny 17:00 do 21:00. Uczniowie rekrutowali się spośród praktykantów z miejscowej Fabryki Okuć Budowlanych Braci LUBERT i mniejszych zakładów rzemieślniczych. Kierownikiem był Zygmunt Lukierski, nauczycielami zaś Feliks Nowakowski, Stanisław Wiśniewski oraz okazjonalnie dr Józef Kawiecki, Jan Grzebalski i technicy z fabryki okuć.

W roku 1927 na bazie Kursów Rzemieślniczych utworzono Publiczną Szkołę Dokształcającą Zawodową subsydiowaną przez Skarb Państwa, który wypłacał wynagrodzenie dla nauczycieli. Kadrę pedagogiczną stanowili nauczyciele ze szkół powszednich i nadzoru technicznego miejscowej fabryki okuć. Kierownikiem Szkoły został Władysław Janus, nauczycielami byli: Marcelin Petrykowski, Jerzy Kieturakis, Feliks Nowakowski a później Wiktor Krawczyk, który w 1936 roku objął kierownictwo szkoły. Młodzież uczyła się w godzinach popołudniowych w budynku szkoły powszechnej przy ulicy Warszawskiej. Szkoła kształciła przyszłych metalowców.

W czasie okupacji szkoła wznowiła pracę w 1941 roku i prowadziła działalność do 1943 roku pod tym samym kierownictwem. Zajęcia odbywały się w budynku Szkoły Powszechnej Nr 2, obok budynku Szkoły Powszechnej Nr 1, w którym znajdowały się koszary dla niemieckiego wojska. Okupanci obniżyli cykl nauczania do dwóch lat, żądając wyłącznie szkolenia zawodowego. Z pomocą przyszedł Jerzy Lubert, który wypłacał pewne sumy dla nauczycieli oraz przydzielił szkole instruktorów o wysokich kwalifikacjach – inż. A. Kossobudzkiego, Karola Rejczaka. W krótkim czasie po zakończeniu wojny – mimo braku lokalu i wyposażenia – szkolnictwo zawodowe w Warce wznawia kształcenie młodzieży. Powstają trzy szkoły. Jako pierwsza ruszyła 1 września 1947 roku Szkoła Przemysłowa Fabryki Obrabiarek i Narzędzi „Warka”. Szkołę organizował i został jej dyrektorem Czesław Makowski. Naukę rozpoczęły dwie klasy o kierunku ślusarstwo maszynowe. Kadrę pedagogiczną stanowiło siedmiu nauczycieli, którzy równocześnie byli pracownikami fabryki. Byli to: Halina Siwkowa, Zofia Kawikowa, Maria Zygoń, Jadwiga Złotniak, Zofia Włodawkiewicz, Zofia Hamus, Ewa Jaworska. Nauczycielami zawodu byli Józef Cybulski i Wacław Flak. Czas pracy warsztatów szkolnych ustalono w godzinach 8:15 do 16:30. Od 14 kwietnia 1950 roku funkcję dyrektora objął Karol Pieniący – Pieniążek.

Państwowa Szkoła Przemysłowa – druga z trzech powstałych po wojnie szkół – rozpoczęła działalność 1 października 1947 roku. Jej kierownikiem był Remigiusz Buńszewicz, kadrę nauczycielską stanowiło dwóch nauczycieli i dwóch instruktorów. Szkoła kształciła wielokierunkowo, zajęcia odbywały się po południu. 27 października 1948 roku dyrektorem został Antoni Charzyński, nauczycielami byli: Alina Kornacka, Zofia Wyrzykowska, inż. Ludwik Kozerski i ks. Stanisław Rudnicki, a instruktorami Antoni Własiuk i Bogdan Cybulski.

Szkoły te działały na terenie fabryki i rozwijały się. Wybudowano dla nich nowe pomieszczenia w postaci baraków, które zostały oddane do użytku 1 grudnia 1948 roku. Istniały jakby w symbiozie, uczyli często ci sami nauczyciele, w tych samych pomieszczeniach. Decyzją Kuratora Okręgu Warszawskiego z 18 sierpnia 1948 roku otwarta została w Warce Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa, w której obowiązki dyrektora pełnił Wiktor Krawczyk. Grono nauczycielskie składało się z: Wiktorii Barkowskiej, Gwidona Wojakowskiego, Eugenii Ledóchowskiej i ks. Stanisława Hermanowicza. Szkoła mieściła się w budynku Szkoły podstawowej Nr 1. Nauka odbywała się w godzinach 16:00 – 20:00.

Szkoła nauczała w cyklu trzyletnim, ale podniesiono poziom kształcenia, nawiązując do programu liceum. W klasach uczyło się od 60 do 80 uczniów, dziewcząt i chłopców z podziałem na klasę odzieżową i ogólnozawodową.
W związku z decyzją Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego w Warszawie z dnia 9.08.1950 r. Dyrektor szkoły Wiktor Krawczyk przekazał szkołę dyrektorowi Państwowej Szkoły Przemysłowej Karolowi Pieniący – Pieniążkowi. Ponieważ szkoła przeznaczona była do likwidacji, nie prowadziła naboru na rok szkolny 1950/51. Nowy rok szkolny 1950/51 wszystkie trzy szkoły rozpoczęły razem we wspomnianych wcześniej barakach. Dyrektorem szkół był Karol Pieniący – Pieniążek.
20 grudnia 1950 roku odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Rady Pedagogicznej. Z protokołu tego posiedzenia dowiadujemy się, że z dniem 1 stycznia 1951 roku Państwowa Szkoła Przemysłowa staje się jednostką samodzielną budżetowo i przyjmuje nazwę Zasadnicza Szkoła Metalowa Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego, a dyrektorem szkoły zostaje Czesław Kijak.
Ostatni absolwenci Szkoły Przemysłowej Fabryki Urządzeń i Narzędzi „Warka” opuścili szkołę w 1954 roku, a Zasadniczej Szkoły Metalowej C.U.S.Z. w 1955 roku.

Szkolnictwo zawodowe w Warce zostało reaktywowane z dniem 1 września 1959 r. jako filia Szkoły Podstawowej w Piasecznie, której dyrektorem był Roman Andrzejewski. Kierownikiem filii w Warce był wicedyrektor Liceum Ogólnokształcącego Aleksander Gajewski. Grono nauczycielskie stanowiło dziewięciu pedagogów. Zajęcia odbywały się na terenie Fabryki Urządzeń Mechanicznych w biurze zaopatrzenia i zbytu, za tablicę służył stół do ping – ponga. Wobec dramatycznej sytuacji szkoły, w następnym roku szkolnym, po interwencji przedstawiciela Kuratorium Warszawskiego u dyrektora Liceum Ogólnokształcącego Jadwigi Barańskiej szkoła uzyskała trzy pomieszczenia do nauki. W roku szkolnym 1962/63 kierownikiem filii był mgr inż. Zdzisław Jasek.
Na podstawie Zarządzenia Ministra Oświaty z dnia 9 maja 1963 r. Szkoła usamodzielniła się jako Zasadnicza Szkoła Zawodowa dla pracujących w Warce z siedzibą w budynku Liceum Ogólnokształcącego. Mimo bardzo trudnych warunków lokalowych szkoła rozwija się. Z dniem 20 września 1963 roku zostało powołane do życia Technikum Mechaniczne dla Pracujących, w którym rozpoczyna naukę 44 uczniów – pracowników FUM.

Na dyrektora obydwu szkół powołany został Józef Piekut. Szkolnictwo zawodowe rozwija się. Przybywa pomocy naukowych, które wykonują sami nauczyciele. Zajęcia w dalszym ciągu odbywają się w godzinach popołudniowych.
Mimo to 26 października 1965 roku utworzono Technikum Mechaniczne 5 – letnie dla młodzieży niepracującej. Cała, ucząca się młodzież zajęcia praktyczne odbywała w Fabryce Urządzeń Mechanicznych.
W związku z remontem budynku Liceum od 3 grudnia 1965 roku zajęcia odbywały się w szkole podstawowej Nr 2 przy ulicy Polnej w godzinach od 13:45 do 21:05.
Sytuacja ta trwa aż do 16 stycznia 1967 r. Po powrocie do pomieszczeń Liceum Sytuacja poprawia się, gdyż szkoła otrzymała dwie sale na klasy. Wygospodarowano pokoje na sekretariat i pokój nauczycielski. Uczniowie technikum dla młodzieży mają zajęcia w godzinach rannych. Kadra nauczycielska stabilizuje się. Dyrekcja Szkoły, Fabryki Urządzeń Mechanicznych i władze miasta czyniły jednak starania o budowę nowej szkoły. Pomyślna decyzja zapadła 14 stycznia 1967 roku na mocy uchwały Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów.
Z dniem 1 września 1967 r. na stanowisko dyrektora szkół powołany został inż. Ryszard Długoszewski. Od dnia 1 marca 1969 r. stanowisko to piastował mgr inż. Tadeusz Sobczyk.

Wiele energii i czasu poświęcano na budowę nowego budynku szkoły przy ulicy obwodowej. Głównym wykonawcą jest Mazowieckie Przedsiębiorstwo Budownictwa Uprzemysłowionego.budowa sali Budynek będzie miał trzy kondygnacje, salę gimnastyczną z zapleczem oraz stołówkę. Łączna powierzchnia użytkowa budynku wynosi 5300m2. Już w czasie budowy młodzież szkolna sadziła drzewa i krzewy na placu wokół boiska szkolnego.
Podczas uroczystego apelu szkolnego z okazji Święta Pracy w dniu 29 kwietnia 1971 r. przedstawiciele Komitetu Rodzicielskiego przekazali szkole ufundowany sztandar.

Podczas uroczystego apelu szkolnego z okazji Święta Pracy w dniu 29 kwietnia 1971 r. przedstawiciele Komitetu Rodzicielskiego przekazali szkole ufundowany sztandar.
Młodzież szkolna złożyła wówczas po raz pierwszy uroczyste ślubowanie. Poczynania dyrektora Tadeusza Sobczyka dały efekty, gdyż w październiku 1971 roku odbyła się przeprowadzka do nowego budynku.
Pierwsze zajęcia odbywały się w przestronnych jasnych salach lekcyjnych 25 października 1971 roku, zgodnie z wcześniej przygotowanym rozkładem zajęć.
Szkoła kształci tradycyjnie kadry specjalizujące się w obróbce metali. Nauczyciele z uczniami przystępują do organizacji i wyposażenia pracowni przedmiotowych.
Zarządzeniem Nr 42/73 Kuratora Okręgu Szkolnego w Warszawie z dnia 1 września 1973 r. na bazie istniejących szkół: Technikum Mechanicznego, Zasadniczej Szkoły Dokształcającej i Liceum Zawodowego powołany zostaje Zespół Szkół Zawodowych.
W dniu 6 października 1973 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego w Warszawie nadało Zespołowi imię 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”.
Wkrótce po rozpoczęciu roku szkolnego 1982/83 poważnie zachorował dyrektor Tadeusz Sobczyk i w dniu 1 listopada odszedł na zawsze, pozostawiając po sobie nowy budynek szkoły, izbę tradycji oraz dobrze zorganizowaną i działającą placówkę dydaktyczną. Do 31 stycznia 1983 roku szkołą kierowała w-ce dyrektor mgr Krystyna Sobolewska.

W dniu 1 lutego 1983 roku dyrektorem szkoły mianowany został dr Stanisław Jankowski. Szkoła na początku lat osiemdziesiątych staje się szkołą kształcącą w wielu kierunkach. Zainicjowano działalność dydaktyczną Technikum Elektrycznego, Liceum Zawodowego o kierunku przetwórstwo owoców i warzyw, klas zasadniczych o kierunkach: mechanik pojazdów samochodowych, sprzedawca, aparatowy przetwórstwa owocowo – warzywnego i klas wielozawodowych.
8 marca 1989 roku dyrektor Stanisław Jankowski przechodzi na emeryturę.

Do końca roku szkolnego szkołą kierował w-ce dyrektor mgr Jan Traczyk, któremu z dniem 1 września 1989 roku powierzono stanowisko dyrektora.

We wrześniu 1997 roku minęło 70 lat od momentu zainicjowania działalności szkoły i 72 lata od zapoczątkowania szkolnictwa zawodowego w Warce.
Na bardzo dobre wyniki pracy szkoły złożyły się zbiorowe i indywidualne osiągnięcia nauczycieli i młodzieży. W latach 1970 – 1997 nauczyciele szkoły zostali wyróżnieni wysokimi odznaczeniami:

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski: Andrzej Węgiełek.
Medal Komisji Edukacji Narodowej: Franciszka Karwosińska, Zofia Kozłowska, Andrzej Węgiełek. Złoty Krzyż Zasługi: Zofia Kozłowska, Jan Aleksandrowicz, Stanisław Kowalski, Andrzej Węgiełek.
Za zasługi województwa radomskiego: Henryk Żurek.
Nagrody Ministra: Bolesława Drzazga, Urszula Sobolewska, Andrzej Węgiełek.
Nagrody Kuratora: Zofia Kozłowska, Urszula Sobolewska, Andrzej Brzeźnicki, Andrzej Węgiełek, Andrzej Warda, Waldemar Stasiak, Marian Górski, Jan Traczyk.
Na podstawie ustaw: z dnia 5 czerwca 1998r o samorządzie powiatowym, o systemie oświaty oraz przepisów wprowadzających reformę ustroju szkolnego organem prowadzącym szkołę z dniem 1 września 1999r staje się Rada Powiatu Grójeckiego. Z dniem 31 grudnia 2000r rozkazem Dowódcy z KOP Nr Pf-82 z dnia 30 listopada 2000 roku 1 PLM „Warszawa ” został rozformowany. W jego miejsce powstają dwie nowo sformowane jednostki:

23 Baza Lotnictwa JW. 1131 – dowódca płk dypl.pil.Włodzimierz Usarek
1 Eskadra Lotnictwa Taktycznego JW. 1138 – dowódca ppp dypl.pil.Stefan Rutkowski.
Spadkobiercą tradycji 1 PLM „Warszawa” staje się Eskadra Lotnictwa Taktycznego. Powstałe jednostki stacjonują w Mińsku Mazowieckim.

Rada Powiatu Grójeckiego uchwałą NrXXVII/177/2002r z dnia 26 marca 2002r przekształciła Zespół Szkół Zawodowych im.1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa” z dniem 1 września 2002r w Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im.1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”.
W skład Zespołu wchodzą:

trzyletnie Liceum Ogólnokształcące,
trzyletnie Liceum Profilowane,
czteroletnie Technikum,
dwu lub trzyletnie Zasadnicze Szkoły Zawodowe.
Na wniosek Komitetu Fundacji Sztandaru Uchwałą Nr 61/2003r z dnia 21 października 2003r Zarząd Powiatu Grójeckiego nadał Zespołowi Szkół Ponadgimnazjalnych im. 1 PLM „Warszawa” nowy sztandar, uroczyste wręczenie sztandaru nastąpiło 12 października 2003 r.

Sign Up and Start Learning

Skip to content